Μου φάνηκε πως κλαις και γύρισα πίσω
να ξεκαθαρίσω πριν ακόμα αρχίσω
αν θέλεις να σωθείς δεν μπορείς πάντα να τρέχεις
κι αν δε θες να χαθείς μη μου λες πως δεν αντέχεις
Έχεις σχεδόν ό,τι είχες ποθήσει
τι σ’ έκανε λοιπόν λίγο πριν από τη δύση
να μου λες ότι κάτι σου φταίει
ενώ εμένα η γλώσσα μου καίει
Αν δεν ξέρεις λοιπόν, και πράγματι κλαις
ψάξε και θα βρεις ιστορίες πολλές
ιστορίες παλιές, μα ίσως και μια καινούρια
να έρθω να σου την πω πριν να κλείσεις τα παντζούρια
της ψυχής σου, και απ’ την τρελή σου φούρια
πέσουνε και σπάσουνε όλα σου τα γούρια
Και τότε, να, κάτι χειροπιαστό
ακόμα και σε σένα θα μοιάζει ανεκτό
να κλάψεις έστω και λίγο
Ένα δάκρυ από εκείνα που κι εγώ συνήθως πνίγω
Να κυλήσει μπας κι επιτέλους λυτρωθείς
και βγάλεις από μέσα σου ότι είχες κρύψει
να κυλήσει μπας και ξεκουνηθείς
απ’ όλη αυτή τη μπόχα και τη σήψη
--
Με όλη αυτή τη μπόχα και τη σήψη.. Είσαι άρρωστος, άρρωστος..
--
Είναι λοιπόν παθολογική κατάσταση
άλλη μια επανάσταση που έγινε παράσταση
Κι όμως εσύ ακόμα φοβάσαι
βάζεις συναγερμό και ανήσυχος κοιμάσαι
θα ‘σαι δε θα ‘σαι σαράντα χρονών
άντε πες μου μια στιγμή που να ήσουν παρών
Όταν κάτι γινόταν όταν κάποιος κάτι αρνιόταν
όταν κάτι πιο μεγάλο από σένανε φτιαχνόταν
Κι όταν έστω η ζωή σε προσπερνούσε
είχες αντιληφθεί ότι δε χαμογελούσε
Πού ήσουνα βρες μου κάτι να πεις
Δεν τόλμησες ποτέ μοναχός σου να βρεθείς
και να τα πεις στον καθρέφτη μπροστά
με τον ίδιο τρόπο που έλεγες για ποσοστά
για πωλήσεις και για λύσεις οικονομικές
για ανόδους εκποιήσεις λεφτά και μετοχές
Για δες μου φαίνεται πως ξέρω το λόγο
που βλέπεις τη ζωή σαν παιχνίδι στο τζόγο..
--
Μα η ζωή δεν είναι παιχνίδι στο τζόγο.. κι αυτά τι είναι; Δάκρυα;
--
Αν όντως βλέπω δάκρυα στα μάτια σου πατέρα
πάνε μια φορά ένα βήμα παραπέρα
Άλλωστε κι εγώ είμαι μια από τα ίδια
μέσα στα σκατά μεγαλώνω κι αναπνέω
νιώθω στα πόδια μου δεμένα βαρίδια
προτιμώ τον πάτο απ’ το να επιπλέω
Τι να λέω; Τι θέλεις να σου ξαναπώ
Νομίζεις πως μεγάλωσα σε κάποιο παλάτι
Έψαχνα να μάθω τι σημαίνει να αγαπώ
θα ‘φτανα ως στον τάφο με αυτό το μονοπάτι
όμως σε αντίθεση με κάποιους σαν κι εσένα
διάλεξα το δρόμο που αγκάλιαζαν οι φλόγες
κάθισα να δω την ίδια μου τη γέννα
και με πήγαν πιο βαθιά μες στο δάσος οι πιρόγες
Κι όμως δε φοβήθηκα τα άγρια θηρία
Εκείνα που μου έλεγες πως είναι λυσσασμένα
φοβάμαι πιο πολύ αυτή την κοινωνία,
άλλωστε κι αυτά είναι με σένα αγριεμένα
και εμένα που μονάχα οι σκύλοι μ’ αγαπάνε
όλοι οι άλλοι έρχονται και πάνε
τα όνειρά μου ευτυχώς βγάλαν φτερά και πετάνε
και πίσω ούτε στιγμή δεν κοιτάνε
--
Μα τώρα που το βλέπω από κοντά και καθαρά
κατάλαβα πως έστησες ολάκερη πλεκτάνη
δεν έκλαιγες για κάποιο από τα παιδιά
αλλά για ένα τέλος που κατάλαβες πως φτάνει
Και το δάκρυ σου δεν κύλησε στη γη,
γιατί απλά κι αυτό δε σε ανεχόταν
Πατέρα αναπαύσου στη σιγή
το σπίτι σου ποτέ δεν καιγόταν
Έτσι κι αλλιώς για μένα ποτέ δεν υπήρχες
Ποτέ δεν ήσουν κάτι παραπάνω από ένα ψέμα
ούτε ένα κομμάτι απ’την ψυχή μου δεν κατείχες
δεν πίστεψα πο΄τε το λυπημένο βλέμμα
Αυτή είναι λοιπόν η δικιά σου κηδεία
Κλάψε όσο θες εγώ θα γελάω
κτερίσματα σου δίνω χολή και αηδία
τέσσερεις το πρωί κι ακόμα τραγουδάω
(κι έτσι απλά στη νύχτα χαρίζω ό,τι αγαπάω)