Σχεδίαζα μια έξοδο απ’ την κανονικότητα
ήθελα να ξεφύγω από την πραγματικότητα
που πίσω με τραβάει, τα πάντα μου χαλάει
ήθελα να βρω κάτι που να με μεθάει
όπως πρώτα που με έσερναν τα πάθη
που μέσα στο καλάθι μου δεν είχε κατακάθι
από λάθη, λάθος στιγμές σε λάθος μέρος
ακόμα δεν ξεκίνησα και ήδη νιώθω γέρος
και το ξέρω ότι τους φόβους μου δε νίκησα
απλά για λίγη ώρα ίσως να κατοίκησα
σε κάποιον άλλο χώρο, σε κάποιον άλλο χρόνο
όπου δε χρειαζότανε άλλο να πληρώνω
και να μεσολαβεί στις σχέσεις μου το χρήμα
κι οι άνθρωποι δεν τρέχανε πηγαίναν βήμα – βήμα
Όχι θύμα, λοιπόν, κάποιων περιστάσεων
μα τίμημα που χώνω εξαιτίας καταστάσεων
μέσα στο μυαλό μου, κι ανάγκη για να ζήσω
ανάγκη να μιλήσω και να επικοινωνήσω
Να αφήσω, να αφεθώ, να νιώθω ότι νιώθεις
να πάρω ιστορίες που μες στο μυαλό σου κλώθεις
και να τις ξετυλίξω, αφού είναι κουβάρι
όμως επιμένεις να τις κρύβεις στο συρτάρι
Μα αυτό δε με πτοεί, θα κάνω ριφιφί,
θα αφήσω και το όνομά μου για υπογραφή
Κι όταν παραγραφεί στο μυαλό σου το έγκλημα,
ίσως να καταλάβεις πως το κύριο μου μέλημα
δεν ήτανε να κλέψω τα κουβάρια
Ήθελα να σπάσω της ψυχής σου όλα τα ντουβάρια
--
R:
Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά μας τοίχους
μα αν ψάξεις στην ψυχή μου θα βρεις μονάχα στίχους
και ήχους που γκρεμίζουν τους τοίχους
και βάζουνε φωτιές σε περιόδους ψύχους
Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά μας τοίχους
μα αν ψάξεις στην ψυχή μου θα βρεις μονάχα στίχους
και ήχους που τους τοίχους γκρεμίζουν
για να ελευθερώσουν όσα εκείνοι φυλακίζουν
--
Κι απ’ όσα φυλακίστηκαν ανάμεσα σε λούπες
κράτα μια φορά όλα εκείνα που δε μου πες
Και για μια φορά, κάνε τη διαφορά
και βγάλε την ψυχή σου από την καμφορά
Βλέπεις η φθορά αυτή όπως και η σήψη
έρχεται πακέτο μ’ όποια μέση πάει να σκύψει
Όμως τελικά, γιατί σου λέω τόσα
και ποια είναι στη σκέψη η κύρια συνιστώσα
αφού όσα και αν πω, και όσα και αν γράψω
όσα κι αν σκεφτώ, κι όσους τοίχους και να βάψω
Αν εσύ δε θες να το κουνήσεις ρούπι
δεν πρόκειται ποτέ να σπάσει το καλούπι
Παρόλα αυτά εγώ, φωνάζω όσο αντέχω
μοιράζομαι μαζί σου ό,τι έχω και δεν έχω
Δεν τρέχω, τίποτα δεν αφήνω
και όταν πού και πού μονάχος μου τα πίνω
δίνω μια εξήγηση για όσα έχω χάσει
και παίρνω ιστορίες που μπορεί να έχεις ξεχάσει
Και κάθομαι και πλέκω τα κλεμμένα μου κουβάρια
και με κάθε κόμπο ξαποστέλνω τα κουφάρια
μακριά από εμένα, δεν πα’ να μείνω μόνος μου
όπως και να έχει αυτοί δεν είναι ο κόσμος μου
Αυτοί εδώ οι τοίχοι που ντύνουν τα κεφάλια
είναι απ’ τους λόγους που ‘μια κάθε μέρα χάλια
είναι απ’ τους λόγους που μου κόβεται η ανάσα
σα να με κουβαλάνε οι τέσσερεις στην κάσα
Μα οι στίχοι που χω μέσα μου μου δίνουν οξυγόνο
και κάπως έτσι φτιάχνω το δικό μου χωροχρόνο
όπου όλοι αυτοί οι τοίχοι και όλα τα ντουβάρια
σπάνε από ιστορίες που έχω πλέξει απ’ τα κουβάρια