Παίρνω ανάσα μέσα από μια χάρτινα σακούλα
τι είναι αυτό που με πνίγει; Τι μου φέρνει αναγούλα;
Τι είναι αυτό που κάνει το κορμί μου νευρικό σαν κομπρεσέρ
το μυαλό μου κολλημένο ασανσέρ..
Ανάμεσα σε δύο υπαρκτές πραγματικότητες
ν’ ανοίξω να χαθούν οι ατομικότητες
Ας μπει μες στο μυαλό μου όποιος νομίζει πως τ’ αντέχει
μ’ ας φέρει καμιά ομπρέλα γιατί βρέχει κουφάρια
Σαπίζουνε σ’ υπόγεια κελάρια ενοχές
Σε cubicles στοιβάζονται ψυχές
Πες ό,τι θες, πες ότι νομίζεις πως τ’ αντέχεις
εγώ θα είμαι εκεί να σε παρακολουθώ να τρέχεις
Πες μου, πηγαίνεις ή πάλι ξαποσταίνεις
Εδώ και τόση ώρα πάντως στάσιμος μένεις
Μήπως περιμένεις, σε κάποιο ραντεβού την ιστορία
Συνηθίζει να μη σκάει η κυρία
Κι αυτή η αργοπορία, για την πρωτοπορία
Είναι ακατανόητη κι αχρεία

Κόψε τον πρόλογο που κάθε τρεις και λίγο μου πουλάς
Μη μου τσαμπουνάς παραμύθια χαλιμάς
Το χάλι μας το βλέπεις; Εγώ το βλέπω σίγουρα
είδα το τέλος να ‘ρχεται και ερχόταν γρήγορα
Τα λόγια σου παρήγορα δεν ήταν για τ’ αυτιά μου
Δε θα μου πεις εσύ ποια είναι τα προβλήματά μου!
που τα ζω τα κουβαλάω και τα νιώθω στο πετσί μου
κι έχω κι έναν κόμπο στη φωνή μου, ξέρεις
Άλλωστε κι εσύ δεν υποφέρεις τις φωνές
βαριαναστενάζεις κάθε τρεις αναπνοές
Κι άμα θέλεις πες πως νομίζεις το αντέχεις
εγώ θα είμαι εκεί να σε παρακολουθώ να τρέχεις
Πες μου, πηγαίνεις ή πάλι ξαποσταίνεις
Εδώ και τόση ώρα πάντως στάσιμος μένεις
Μήπως περιμένεις, σε κάποιο ραντεβού την ιστορία
Συνηθίζει να μη σκάει η κυρία
Κι αυτή η αργοπορία , για την πρωτοπορία
Είναι ακατανόητη κι αχρεία

Μα πες μου τι ριμάρει με χαμόγελα χαμένα
χόρτασα χολή κι όλα είναι χιλιοειπωμένα
Η χαρά για τη χαρά της χαράς Ω χάρε!
Μη χαριεντίζεσαι με μένα κουμπάρε
και πάρε το χαμπάρι το χαμίνι που χανότανε
έχει βρει το χάρτη που πάντα χρειαζότανε
παλιά προσαρμοζότανε σα να ‘ταν χαμαιλέοντας
και χάραζε τα χνάρια του, όπου εύρισκε χώματα
Τώρα μες στο χάος παραπαίει αναπνέοντας
Και ψάχνει λίγα χάδια στα ίδια χαρακώματα
Που τριγυρνάς κι εσύ κι εγώ μα όλοι είμαστε χώρια
δεν είμαστε μαζί αν είσαι ξέχωρα στα ζόρια
Μην ψάχνεις τη συγχώρια μου ή την καταδίκη
Δεν έχω πια την αίσθηση πως κάτι μου ανήκει
και η νίκη που φαντάζεσαι εν είδει αιτημάτων
θυμίζει παροχέτευση παλιών αποστημάτων
Μα δε νομίζω πως μπορώ να βγάλω απ’ το μυαλό σου
Εκείνη τη γραμμή που σου δίνει το ρυθμό σου
Και τελικά στα ίδια σκατά κολυμπάμε μέσα
Μα εσένα σ’ έχει στήσει η ιστορία η μπαμπέσα