Είμαι ο θάνατος καριόλη να προσέχεις μες στην πόλη
Όσα έχεις σαν πιστόλι θα ‘ρθουν να σε σημαδέψουνε
Δε θα σε φυγαδέψουνε οι φίλοι σου μη βιάζεσαι
Χρειάζεσαι υπομονή μου ΄χει γίνει εμμονή
Σα να ‘σαι φλεγμονή που δεν υποχωρεί μ’ επιμονή
Στέκεται εκεί και με κοιτάει με στα μάτια
Πόσα κανάτια Φταιν που καίγονται παλάτια στο μυαλό μου;
Είναι δικό μου - σα να ΄ναι τάφος
Έγινα κάφρος κι είμαι Κλωτσιά στο καλάμι
Είμαι σαν σφαίρα στη θαλάμη να μη συνεχίσω
Αν αρχίσω δε θα σταματήσω πριν να φτύσω,
Ό,τι μου χαλά τη γεύση μες στο στόμα μου
Πρωινά στη δουλειά, να κουβαλάω το πτώμα μου
Πίσω στο σπίτι δίσκοι από βινύλιο ιπτάμενοι
Αχ να ‘ταν σουρικέν, κι όλοι οι προϊστάμενοι
Να τρέχανε ευθεία, εύκολοι στόχοι
Δε θέλω όχι θέλω να σημαδεύεις ήρεμα
Τόσα χρόνια θήραμα ρε λες να ‘μαστε πείραμα;
Το ξέρω καταντήσαμε επιεικώς προβλέψιμοι
κατάσταση βεβαίως πλήρως αναστρέψιμη
Χάσαμε χορτάσαμε από μικροί χαστούκια
Ρε βλέπω τα κεφάλια σας επάνω σε παλούκια
Όλα τα μπουμπούκια μαζεμένα και κολάζομαι
Άμα τους φάμε όλους ύστερα θα γιορτάζουμε
Κι εντάξει όταν κράζουμε λιγάκι χαλαρώνω
Μα έχω βαρεθεί όλα εγώ να τα πληρώνω
Πραγματικά για πες μου εσύ πώς την παλεύεις
Μη μ’ απογοητεύεις πες μου ότι αγριεύεις πού και πού
Μην κοιτάς αλλού σου μιλάω μη με γράφεις
Νομίζω κλαις ιδρώνεις και ξεβάφεις
θα σε βάλω να σκάψεις μόνος σου την τρύπα
όσα είπα τα θυμάσαι, σκάσε πιάσε το φτυάρι
Παλικάρι απ’ τα ελάχιστα γι’ αυτό να σκάβεις τάχιστα
Φιλιά από το θάνατο μοναδικό ακάματο
Κι άμα το συνέχιζα για το μεροκάματο… Γάμα το