Γαμώ τις αντιφάσεις μου πώς μπλέχτηκα στο τίποτα
Όλα να ‘ναι ίδια και να μου μοιάζουν ύποπτα
όλα ήταν όμορφα; Θα μου πεις πως όχι
Όμως τώρα μοιάζω με ψάρι στην απόχη
Και κάθομαι το σκέφτομαι και πάλι το ζυγίζω
μα όσο συλλογίζομαι όλο και λυγίζω
Κι όσο υπολογίζω κάθε μια παράμετρο
τη λογική μου πια την ψάχνω με υποδεκάμετρο
Άμετρο ή όχι, ποιος νοιάζεται για ρίμες
μα όσο περνούν οι μήνες και ξεφτίζουνε οι μνήμες
Πρέπει να βρω το χρόνο να μιλήσω να τ’ αφήσω πίσω
για να ηρεμήσω και να ξανα - ισσοροπήσω
Κατεβάζω το γείσο, δε γουστάρω το φως
ισόβια στο σκοτάδι σαν πόθος κρυφός
Άλλο ένα βράδυ και ο ζόφος αδερφός
δε γουστάρω άλλο χάδι από σένα σαφώς

Ρωτάς το πώς μου φάνηκε για πες μου πως το βλέπεις
μ’ ένα προκάτ συναίσθημα που όλα τα επιτρέπεις
γιατί, εχθρούς να τρέπεις σε φυγή… ok
σε φίλους να στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή.. εσένα τι σου λέει;
Πόσα να σου χώσω να σ’ αγχώσω να σε χώσω μέσα
έξι πόδια… άντε ρε βόδια!
Πληρώνουμε διόδια και κόβουμε εισιτήρια
και σα να μη μας έφτανε, να δίνουμε πειστήρια
αγάπης.. μα τι να πεις όταν με βαρεθείς
Δωσ’ μου εξιτήριο ή ένα χαρτί απόλυσης
Μη με κοιτάς στα μάτια, δε θέλω εξηγήσεις
δεν παίζει να με πείσεις, δε γουστάρω αναλύσεις
Στημένες συζητήσεις κι ερωτήσεις παγίδες
Κοίτα στο λαιμό πως χορεύουνε οι καρωτίδες
πάλι να παλεύω να με πείσω να γυρίσω πίσω
ούτε καν…
δεν είσαι η «χώρα του ποτέ», δεν είμαι ο Πίτερ Παν
Γεμίσαμε με δικαιολογίες
μας τσιμεντάρανε οι ιδεολογίες
με στρίμωξαν τα όχι μου με βάλαν στη γωνία
και με μαχαιρώνουν με μανία