Ζω ακόμα σ’ εκείνη τη χαμένη ηλικία
των παιδιών που γνωρίζουν τι σημαίνει ελευθερία
αλητεία και αγάπη για την ίδια τη ζωή
και τους λέει ιστορίες η ίδια η γη
Σ’ αυτά λοιπόν τα άλλα τα δικά μας παραμύθια
δεν ξέρουν οι σοφοί ποτέ την αλήθεια
με κουκιά και με ρεβίθια δεν μπλέκεται ποτέ της
μα με κόκκινες κλωστές δένει τις κραυγές της
Και, δεν υπάρχουν ήρωες τους σκότωσαν οι μπάτσοι
όπως οι πρώτοι άποικοι σκοτώσαν τους Απάτσι
η Αλίκη που ταξίδευε πέθανε απ την πρέζα
και κανείς δε φόρεσε μια μαύρη πλερέζα
Η χιονάτη είναι πόρνη πολυτελείας
και οι νάνοι είναι πελάτες με τιμή γνωριμίας
Ο παπουτσωμένος γάτος είναι ναρκοβαρώνος
από κρανία άμαχων του βασιλιά ο θρόνος
η σταχτοπούτα είναι ξέκωλο σε πίστα
ρουφάει κοκαΐνη για να διώξει τη νύστα
Κι ύστερα πάλι με τ’ αδράχτι και τη ρόκα
οι μπάτσοι όλοι μοιάζανε με τον Καλαμπόκα.
--
Στα δικά μας παραμύθια όσοι έχουν απομείνει
βαστάνε στις πλάτες τους όλη την ευθύνη
Και απλά όσα σου λέγανε τα είδαν απ’ την άλλη
απ’ την καλή κι απ την κακή όλο το καρναβάλι
Το τζίνι είναι όργανο του νόμου και της τάξης
κι όλοι είναι ενάντια σε άλλες παρατάξεις
Δε πα να τον φιλάς το βάτραχο συνέχεια
αν γεννηθείς φτωχός πεθαίνεις στην ανέχεια
και η ίδια η μιζέρια έχει γίνει βίωμα
σαν του μπαρμπα-Θωμά το απλό τελείωμα
Το παιδί της ζούγκλας το έφαγε η αγέλη
και ο πιο μεγάλος δράκος έχει γίνει κουρέλι
Η κοκκινοσκουφίτσα που νόμιζες παιδάκι
έκανε παραδόσεις ήτανε βαποράκι
Το τέρας αποκρουστικό έβλεπε η πεντάμορφη
κι έτσι το πολτοποίησε σε μία μάζα άμορφη
κι ύστερα τις σκαπούλαρε παντρεύτηκε ένα γιάπη,
αυτή ήθελε τα χρήματα δεν έψαχνε αγάπη
και αυτός με τα κοννέ του έγινε υπουργός
και ήταν ο Πινόκιο ο πρωθυπουργός
Τα νήματα δεν κράταγε όμως ο τζεπέτο
αλλά πετρελαιάδες που ασκούσαν βέτο
κι η μύτη του μεγάλωνε κανείς καλά δε ζούσε
μα ένα ξεροκόμματο σε όλους τους αρκούσε
Το φάντασμα του Τσουτσουβή γυρνούσε λυσσασμένο
και κάποιοι ρίξαν φόλα στο αδέσποτο τρένο
Τη λαίδη τον αλήτη τους πάτησε νταλίκα
κι οι μπάτσοι με τους άθλιους στο τέλος φτιάξαν κλίκα
και αφού έτσι μεγαλώσαμε με τέτοια παραμύθια
είναι λογικό να μας τρέχουν για απείθεια
Και τώρα που το ξέρεις, φοβάσαι κι υποφέρεις
μέχρι τώρα νόμιζες πως ήμουν χασομέρης
μπορεί κι από το φόβο σου να πάθεις συγκοπή
γιατί ο Nosfi το κουρέλι έγινε στουπί
--
Ένα τελετουργικό μιας χαμένης ψυχής,
ένα αδέσποτο τρένο που δεν ξέρεις που θα βρεις
και που θα δεις, τι θα πεις, απάνθισμα οργής,
πέντε αράδες μνημόσυνο εν είδει γιορτής...