Ήθελα να κάνω τα πάντα ομορφότερα
όμως κάθε μέρα ξέρω και λιγότερα
κι η μηχανή του χρόνου θέλει να με συνθλίψει
ίσως μια στιγμή σιωπής να διέκοπτε τη θλίψη
που απλώνεται παντού σα μία μαύρη σκόνη
και να ‘κοβε και το σκοινί που είναι στην αγχόνη
Σε αγχώνει να σπάσουν τα γρανάζια
και όλοι πια ξεκούρδιστοι να μη σου κάνουν νάζια
Μα έλα που εγώ δε γνωρίζω αυτή τη μέθοδο
το μόνο που μπορώ είναι να σου κάνω έφοδο
Κι οπλίζομαι, ετοιμάζομαι κι όλα σε καταριώνται
μα δίχως ανταπόκριση οι μύες μου συσπώνται
και βρίσκομαι στο πάτωμα πισθάγκωνα δεμένος
χαμένος, μπερδεμένος αλλά όχι απελπισμένος
αφού μια στιγμή σιωπής θα ηχούσε τόσο βίαια
που απ’ το κουφάρι μας θα έδιωχνε την ύαινα
που τρώει τα σωθικά μας, γλείφει τα’ άντερα μας
και εμείς πια δεν ακούμε ούτε τα ουρλιαχτά μας.
--
Δεν ακούμε ούτε τα ουρλιαχτά μας
Ό,τι αγαπάμε πεθαίνει μακριά μας
Πώς να βρω τη δύναμη να αλλάξω τη σελίδα
Μια στιγμή σιγής πριν απ’ την καταιγίδα
x2
--
Πριν απ’ τη καταιγίδα συμβαίνουν τόσα πράγματα
Συσσωρεύω μέσα μου τόσων αιώνων κλάματα
κι η σκέψη με ωθεί σε τόπους μισημένους
που χύθηκε το αίμα από τόσους ξεχασμένους
Με βάζει να εξετάσω κάθε μία πιθανότητα
και ψάχνω έναν τρόπο να σκοτώσω τη θεότητα
που παίζει το μπαρμπούτι της πάνω στο ριζικό μας
κάθε καταστολή ξεκινά απ’ το μυαλό μας
Κι αφού με πάει όπου γεννιέται η εξουσία
με σπρώχνει να γεμίσω το ποτήρι μου με βία
Και πίνω λίγο – λίγο δεν πάω να ξεφύγω
ό,τι με παγιδεύει προσπαθώ να καταπνίγω
Και πνίγομαι στη δεύτερη γουλιά μου
Ψάχνω την παγίδα κάπου μες στα λογικά μου
Πού να ‘ναι τα πιο όμορφα που ήθελα να φέρω
Πού να ‘ναι όλα αυτά που ‘θελα να καταφέρω
Δεν ξέρω, τι με κάνει να διαφέρω
κι αν κάποια αλλαγή μπορώ να επιφέρω
Και βρίσκομαι στο πάτωμα πισθάγκωνα δεμένος
για κάθε ενδεχόμενο όμως προετοιμασμένος
αφού μια στιγμή σιωπής κρύβει τόση βία
που εκρήγνυται στην πρώτη επαφή με αηδία
--
Μέσα απ’ τις εκρήξεις ακούς τα ουρλιαχτά μας
Κι ό,τι αγαπάμε πεθαίνει μακριά μας
Πώς να βρω τη δύναμη να αλλάξω τη σελίδα
Μια στιγμή σιγής πριν απ’ την καταιγίδα
x2
--
Μες στην καταιγίδα χάνω κάθε βάρος
πετάω από πάνω ελεύθερος σαν γλάρος
Και βλέπω όσα μου ‘χωνε η οργή μέσα στο στόμα
Διώχνω από πάνω μου κάθε είδους βρώμα
Τη λίγδα που αφήνει στα χέρια μου το χρήμα
την παίρνει μακριά ο αφρός από το κύμα
κι οι ψεύτικες οι σχέσεις τα ψεύτικα τα γέλια
που κάνουνε ολόκληρο το είναι μου κουρέλια
Καίγονται κι αυτά από τις αστραπές
Μετράω μία – μία όλες μου τις σιωπές
και κάθε μία γίνεται βουή και ουρλιαχτό
Δεν έχω καμιά πρόθεση να προφυλαχτώ
Δεν καμιά πρόθεση να σε συγχωρώ
ούτε κανένα λόγο τίποτα άλλο να ανεχτώ
και έτσι προχωρώ, δεν κάνω βήμα πίσω
και βλέπω ότι μ’ έκανε στιγμές να χαραμίσω
Να αφήσω να με παρασύρουν
όμως την ψυχή μου δεν μπορέσαν να τη φθείρουν
Και βρίσκομαι στο πάτωμα πισθάγκωνα δεμένος
Μα ετούτη τη φορά δεν είμαι νικημένος
Και σπάω τα σκοινιά, Ανάσα της ελπίδας
Μ’ αρέσει να ακούω τη βουή της Καταιγίδας
--
Μέσα απ’ τις εκρήξεις ακούς τα ουρλιαχτά μας
Κι ό,τι αγαπάμε πεθαίνει μακριά μας
Πώς να βρω τη δύναμη να αλλάξω τη σελίδα
Μια στιγμή σιγής πριν απ’ την καταιγίδα
x2
--
Μέσα απ’ τις εκρήξεις ακούς τα ουρλιαχτά μας
Κι αυτή εδώ η βροχή δυναμώνει τη φωτιά μας
Βρήκα πια τη δύναμη και άλλαξα σελίδα
Και έχω στα σκαριά μια μεγάλη καταιγίδα